Afgelopen paar weken was ik in de gelukkige omstandigheid om op Ibiza te mogen verblijven.
Nu is “mogen verblijven” wellicht een verkeerde woordkeuze aangezien ik daar toch wel degelijk een fors bedrag voor heb moeten betalen. Geheel naar eigen keuze natuurlijk.
Vorige week zondag was mijn terugreis. Het was de laatste dag van de meivakantie en dat was te merken. Om de één of andere redenen had ik het voor elkaar gekregen tussen heel wat BN-ers te zitten.
Dit in de categorieën A tot en met D. Voor degene die het niet weten een BN-er is een bekende Nederlander. En deze BN-ers zijn er in diverse soorten en maten. En afgelopen zondag heb ik dus mogen ervaren dat het volkomen normaal is om een BN-er onbeschaamd aan te gapen er foto’s van te nemen en vooral ineens heel druk te gaan bellen en sms-en. En ik zat daar afgelopen zondag op mijn eenvoudige lijnvlucht van Ibiza naar Schiphol letterlijk tussen. Ik heb werkelijk geen idee hoe de chagrijnige grondsteward het voor elkaar kreeg, maar ik was nagenoeg totaal omsingeld door de familie Borsato. Marco zelf zat direct achter me en vond het schijnbaar nodig om regelmatig aan de al beroerd zittende stoel te gaan hangen om iets tegen de naast mij zittende mama B (Mary) te zeggen. Deze wellicht al wat slechthorende Bruidsmodegigant reageerde voortdurend met “WAT MAR”? Nu wordt ik ook regelmatig met Mar aangesproken dus ik had na een uurtje het gevoel dat ik door een in lappen gewikkelde mummie werd behekst. De daarnaast zittende Leontine was volgens de kinderen bevorderd van bordjesdraaister naar actrice, die een Oscar moest verdienen. De bewuste kinderen leken zich werkelijk sneller door de Boeing 737 te begeven, dan de gemiddelde kruissnelheid van het vliegtuig zelf. En wel op een dusdanige manier dat binnen no-time heel het vliegtuig wist dat Marco B. in the plane was.
Het bleek een geweldig tijdverdrijf om de kinderen voor te houden dat ik geen enkel idee had wie hun moeder en vader waren. Toen ik dat een ruim half uurtje had volgehouden bleek ik 3 tere kinderzieltjes te hebben vermorzeld en de bijna puberende Senna het zelfvertrouwen te hebben gegeven van een ééndagsvlieg. Toen ik na uurtje vroeg hoe ook alweer de achternaam van hen was, brak de jongste in tranen uit. Om het goed te maken zei ik tegen Marco dat ik zijn volledige cd collectie had, maar wel gedownload. Marco gaf aan dit geen enkel probleem te vinden, daar de cd opbrengsten naar de curator gaan. Wel kreeg ik een bankmachtiging van Warchild van hem. Ik zei dat het lekker was om in een vliegtuig zo schouder aan schouder te zitten. Marco keek alsof hij daar een hit in zag. Naast de familie Borsato was ook de voorman van de formatie Kane ingecheckt, Dinand Woesthoff. Ook hij bevond zich zeer in mijn nabijheid. En vlak voor mij zat ene Rik Engelkes, volgens mijn eega was dit dokter Simon uit GTST. En vanuit GTST waren er nog diverse soapies aanwezig en een ex-echtgenoot van Linda de Mol (welke van de 26 weet ik niet) en één of ander model. En door de één of andere idiote toevalligheid zat ik daar tussen. Dus wat doen de overige 175 medepassagiers dan, die gaan er dus vanuit dat je ook een BN-er ben. En sinds ik mijn bijdrage lever op vpinfo.nl gaat het met mijn roem zeer snel, maar om nu foto’s van mij te moeten nemen………..
Uiteraard zag ik mensen twijfelen. Wie is die vent met die dikke kop? Vijf mensen riepen Barney of te wel Raymond van Barneveld. Eentje zei dat ik een dik, kaal en aan lager walgeraakte volkszanger was. Toen iemand riep Peter Beense heb ik hem ter plekke gewurgd met het zwemvest van stoel 7F. Ondertussen zagen Mary en Rik groen van Jaloezie dat Marco en Dinand wel handtekeningen mochten uitdelen. Wat mij opviel is dat al die “echte” sterren eigenlijk heel normaal deden. Ze vroegen niet om aandacht, maakten zich “heel klein” en waren gewoon aardig en soms ook behulpzaam. Het waren de mensen om de BN-ers heen en de BN-ers van de categorie C tot en met Z die heel erg zijn. Zo ging Mary B. dusdanig veel staan, rond kijken, gewaden rechttrekken en naar de wc dat ik even dacht dat ze toe was aan het het Tena-lady tijdperk. Het was echter vast de bedoeling om ook de mensen van rij 10 tot en met 33 op de aanwezigheid van familie B. te willen duiden. Verder kreeg ik het idee dat heel wat soapies en echtgenotes “van de BN-ers” oogproblemen hebben. Zij waren vooral te herkennen aan hele grote zonnebrillen. En dit was tot grote irritatie van de heer Woesthoff die niet voor niets het geweldige nummer “Damn do’s eyes” had geschreven. En nadat ik op Schiphol uitgebreid poseerde voor Joop van Tellingen, reed ik lekker richting het Gooi aan de Oude Maas. Home sweet home. Volgende week komen de bladen uit en ik ben benieuwd of ik erin sta.
Marco
