De mooiste avond van het jaar

De mooiste avond van het jaar. Dat is niet pakjesavond of kerstavond. Ook niet oudejaarsavond. De mooiste avond van het jaar is een avond in het maanlicht en een straat met nog maagdelijk witte sneeuw.

De eerste zijn die de voetstappen krakend in de sneeuw zet. Zo diep dat je je veters van je schoenen niet meer ziet. De vrieskou zit in de sneeuw en niet in de lucht. Kinderen muts op, handschoenen aan. Als een klein kind sluip ik achter ze aan, terwijl ik snel een sneeuwbal kneed. De eerste is een waarschuwingsgooi en dan gaat het los. Als een kwajongen duik ik achter auto’s en bosjes om sneeuwballen van de jongens te ontwijken. Ik probeer ondertussen mijn sneeuwballen goed te mikken op de breed lachende kindergezichten. Het is één en al plezier.

Opgewonden gegil vult de straat en het plein. Het duurt niet lang voordat meerdere kinderen uit de buurt zich ook verzamelen voor het sneeuwballen gevecht. Er achteraan komen vaders die een paar uur eerder met koffertje of rugzak moe uit hun werk zijn gekomen. Als kleine kinderen duiken ze eveneens in de sneeuw. De ongeschreven afspraak is snel duidelijk. De vaders tegen de kinderen. De buurt vult zich met vrolijk gegil en moeders staan met foto camera’s achter het raam. Een waaghals waagt zich in de deuropening. Dat is een foutje!

De maan en een enkele straatlantaarn zorgen voor een schimmenspel in de sneeuw. Onbetaalbaar plezier, wat zo uit de hemel komt. Knalrode wangen worden zichtbaar op de gezichten van de kinderen. Vaders beginnen langzaam als een postpaard te hijgen van het rennen.

Hoe mooi en eenvoudig kan het leven zijn. Eigenlijk zou het elke week even een avondje moeten sneeuwen. Daar kan geen buurtbarbecue of DE koffieochtend tegen op. Als de eerste kinderen zeggen dat ze het koud krijgen en naar binnen willen, ben je als vader nog teleurgesteld. Deze avond mag nog uren duren. De eerste sneeuwpoppen worden in de voortuin geboren en ik hoop dat ze nog lang mogen staan.

Marco