De vakantie is voor mij weer voorbij. Komende week is de harde realiteit van een vroeg toeterende wekker weer een feit. En net als ik zullen diverse andere mannen ook weer aan de slag gaan.
Zo kan het zomaar zijn dat de zon en sangria iets te veel naar het hoofd van de man stijgt als hij van mening is dat een wulpse blondine in strakke bikini iets veel zijn kant op kijkt aan de Spaanse Costa. De man denkt dat de blondine kijkt naar zijn gebruinde brede borstpartij en karaktervolle kop, maar in werkelijkheid kijkt ze naar zijn te kleine, uit de mode geraakte bermuda, waar melkwitte billen en grijze naad boven uitsteken. En naar zijn rood verbrande en vooral harige rug. De zon, te veel bloot, alcohol en te veel tijd om na te denken, kunnen een man tot vreemde dingen aanzetten. Om nog maar te zwijgen over versterkende factoren als jengelende kinderen op een achterbank of de 4 uur opgevouwen in een charter.
Een man begint dan te dromen en denkt dat hij nog heel wat is. Hij roept dan ineens: ‘volgend jaar gaan we met de boot op vakantie’. Dat hij nog geen luchtbed heeft, doet even niet ter zake. Of onder invloed van de omgeving, neemt hij ineens een tattoo. Het liefst een tribal om zijn iets te smalle biceps, want ja pappa heeft de afgelopen 30 jaar de sportschool niet gezien. De kunst is de symptomen van een opkomende midlifecrises ter herkennen.
Er zijn er meerdere. Die van de motor, boot, stoppelbaard en tattoo zal wel bekend zijn. Vaak zijn ze al tijdens de vakantie te zien. Zo kan het voorkomen dat papa na 25 jaar Heineken, plots aan de Corona’s gaat. Met citroentje uiteraard. Papa begint zich wat opzichter in te smeren en een bezoek aan de friseur aan de Turkse Riviera levert vader plots een hele snelle coupe op. Maar het belangrijkste signaal wordt vaak niet gezien. Hij is ook zo klein, maar o zo gevaarlijk. Wanneer moet moeders voor haar huwelijk vrezen?
Als vader ineens een geknoopt armbandje gaat dragen. Of een leren armbandje. Een nietszeggende franje, gekocht op een toeristenmarkt, kan eindigen in veel ellende. Let u maar op straks als de vakantieperiode ten einde is en die veertigers en vijftigers ineens een armbandje gaan dragen. Niet van goud of zilver, maar van leer of gewoon stof. Al jaren houd ik ‘m erin op mijn werk. Als ik zo’n armbandje onder een donkerblauw pak vandaan zie komen, maak ik een pooltje. Wanneer komt de cabrio, tot hoelang laat ie z’n haar groeien, wanneer gaat ie geen sokken meer dragen in z’n schoenen, enzovoort. Als ik zo’n volwassen vent met een dergelijk armbandje zie, heb ik de nijging hem een harde klap op z’n smoel te geven. ‘Hallo wakker worden, doe even normaal’. Voor die mannen heeft zo’n bandje een betekenis of een herinnering. Ik denk dat die mannen van mening zijn dat het armbandje ze 20 jaar jonger maakt. Daarom aan alle vrouwen het volgende advies:
Als u een man ziet tussen de 40 jaar en 55 jaar die plotseling een leren of geknoopt polsbandje draagt, maar ‘m wakker. Dit doe je op de volgende manier. Loop wulps naar ‘m toe, tot ie glimlacht en knipoogt. Breng je lippen naar ‘m toe. En stamp dan keihard met je hakken op z’n tenen. Trek aan z’n neus en geef hem een klap in zijn nek. Trek ‘m daarna aan z’n oren omhoog en zeg: Hé ouwe zullen we ophouden met denken dat we 20 zijn?
Hierbij mijn gratis advies. Dan ga ik nu naar mijn eerste motor rijles.
Marco
