Zomaar een campagnevergadering van een lokale politieke partij. Aanwezig een stel dames en heren die allen toch wel de 40 gepasseerd zijn.
Nou oké dan, in een hoekje zit een jonger lid van de partij. Zijn eerste deelname aan een gemeenteraadsverkiezing. Hij barst van de ideeën maar zal hij ze uiten?
Een wat stoffige vijftiger roept om de aandacht. De voorzitter van het campagneteam. Al voor de derde keer mag hij samen met zijn clubje vrijwilligers de klus gaan klaren. Want ze willen toch minimaal het zelfde aantal zetels als de vorige keer, liefst meer zelfs.
“Wie heeft er een goed idee om de mensen te overtuigen dat ze op ons moeten stemmen” vraagt hij en kijkt in het rond. Een wat kalende eind veertiger knikt en krijgt het woord: “Wat dachten jullie er van om met een caravan de stad in te gaan. Zoiets koop je voor weinig en valt wel op”. Instemmend geknik van de overige aanwezigen.
Het jongste lid, vol van wilde ideeën sluit zijn ogen. Het flitst door hem heen. Andere partijen hebben ook al een caravan en dus kan het na de verkiezingen pas echt leuk worden. Als al die partijen na de verkiezingen nu eens die sleurhut achter een auto hangen en dan via de Baljuwlaan, Groenekruisweg hoekje om de Schenkelweg, en hups weer naar de Baljuwlaan. Met al die rotondes zal er best wel eentje sneuvelen. Caravans, leuk idee maar de jongeman ziet er echt niets in.
Een ander aanwezig lid, een vrouw van circa 47.5 jaar met nog geblondeerd haar, roept dat de partij moet gaan flyeren. En om de andere partijleden te enthousiasmeren belooft zij een taart te bakken en die te geven aan diegene die de teksten voor de flyers gaat verzorgen. Moeten natuurlijk wel in de partijkleuren worden, liefst met het gezicht van de lijsttrekker en voorzien van het nummer waarmee de partij geplaatst is.STEM LIJST, ja welk nummer hebben we dit jaar?
Het jongste lid wordt nog stiller dan hij al was. Zijn zomerse kleur, opgedaan tijdens de zomervakantie op Ibiza, verbleekt. ‘HELP’ denkt hij, nog even en we gaan op een zeepkist staan.
“Uhm voorzitter, wat dacht u van een zeepkist”, roept een brildragende, inmiddels al wit haar hebbende man die eigenlijk al de opa van de partij is. Al 20 jaar is hij erbij. Heeft er al wat jaren op zitten in de raad. Zijn monologen zijn alom bekend. Bijna dodelijk zelfs maar niemand die deze man eens het advies zal geven, dat hij zijn plaats eens beter kan opofferen aan een jonger lid vol nieuwe ideeën.
De voorzitter knikt instemming. “Ja, een zeepkist is best makkelijk te realiseren. Ik stel voor dat we dat ook maar toevoegen aan ons actieplan zodat iedereen weet dat wij er zijn. Even het lijstje doorlopen, we hebben flyeren, een caravan, de zeepkist en …. Uhm…..”.
De jongste aanwezige twijfelt. Zal hij zijn mond houden? Of toch zijn gedachten over een moderne campagne bekend maken. De twijfel is groot. Want, als de eerder genoemde actie-elementen het campagneplan moeten gaan worden, dan hoeft het voor hem niet meer.
Zijn twijfel is sowieso groot. In de afgelopen 4 jaar was de partij soms op straat met “publieksacties”. Beetje fietsen, de partijjasjes aan, handjes schudden links en rechts op een bijeenkomst en verders? Het jongste lid concludeerde dat zijn partij eigenlijk amper “echt” met de burgers communiceerde. Het ergste is dat veel partijgenoten vinden dat zij dat wel doen. Maar hij, als net fris aangemeld lid besefte dat zijn partij eigenlijk nooit vroeg wat de inwoners wilde.
“Meneer de voorzitter, zou ik even mogen?” klinkt het bijna mompelend uit zijn mond. Verbaasd keek de voorzitter op. “Ja natuurlijk, zeg het maar, wat wil jij met ons delen?”
Het jongste lid raapt alle moed bij elkaar. “Nou eigenlijk heb ik best veel punten.”zo begint hij en voelt alle ogen zijn kant op gericht. Tja, nu moet je wel…… “Ik denk dat het tijd wordt voor een nieuwe website. Waarbij we de bezoekers niet alleen vertellen wat we willen maar ze ook de mogelijkheid geven om actief met ons in discussie te gaan over onze plannen. En we moeten op Twitter, niet alleen om te vertellen wat wij doen maar juist om te vragen wat men dan daarvan vind. En dan gaan we open in communicatie. Niet zeggen dat we er wel een keer op terug komen”.
Er klinkt wat gerommel door de ruimte. “Wat is Twietterd”, vraagt het eerder beschreven, bijna bejaarde, lid. “Is in discussie gaan zo belangrijk dan? Mensen kunnen ons toch een brief schrijven? Die behandelen we dan in de maandelijkse vergadering en dan, tja dan krijgen ze een brief terug”.
Een zucht ontsnapt uit de mond van het jongste lid. Terwijl hij beseft dat vrijwel ieder huishouden in zijn woonplaats een internetaansluiting heeft, mensen haast meer tijd achter de computer doorbrengen, dan dat zij gezellig als gezin televisie kijken, en mail voor sommigen al een achterhaald systeem is, heeft een lid van het campagneteam het nog over een brief schrijven?
“Laat ik verder gaan met mijn voorstel. We gaan video gebruiken op de site. Onze plannen worden niet alleen teksten maar we brengen ze ook in beeld. We laten de straten zien die we willen opknappen. Want bewegend beeld wordt beter onthouden door mensen dan geschreven teksten. En wat we ook gaan doen is ons aanmelden op Hyves, Facebook en andere sociale netwerken. We gaan zorgen dat op internet veel te lezen zal zijn over ons, wat we vinden, waar we voor staan en bij toerbeurt gaat iedereen eens in de week een goed opiniestuk schrijven die we aanleveren aan kranten en lokale nieuwswebsites. Waarbij ons uitgangspunt wordt: niet alleen melden maar actief communiceren”
De voorzitter kijkt naar zijn kladblok. Hyves, Twitter, Facebook, reageren, opiniestukken, actieve discussies, internet? Uhm…. Dat zijn nogal wat ideeën. Van sommige genoemde punten kende hij alleen de namen, wat je er mee kan was voor hem een vraagteken.
“jongeman, prachtige ideeën maar daar kunnen wij toch niets mee, daar hebben wij geen ervaringen mee. En wie moet dat allemaal uitvoeren dan? En wat kosten al die activiteiten dan wel niet aan geld? En, en ……..”hij valt stil, weet niet wat hij met deze input moet doen.
De jongeman kijkt rond, ziet de verbijstering van de gezichten. Terwijl hijzelf even terug dacht aan de verkiezingen in de VS waar internet zelfs gebruikt werd om buren op te roepen om op bepaalde kandidaten te gaan stemmen, partijbijeenkomsten op ieder willekeurig terreintje al live te volgen was op internet, waar mensen ieder idee van een partij middels reactieformulieren konden bekritiseren of aanvullen, komt het campagneteam hier niet verder dan een zeepkist, caravan en wat flyers. Had ik maar niets gezegd, dacht hij…………..
Mario Guagliardo
