Op vrijdag zijn er in Baharini genoeg kinderen, de schoolexamens zijn alweer voorbij, en volwassenen om op twee stoelen te werken.
De hummeltjes uit groep een met vaak diepe gaten laten zich over het algemeen weer gemakkelijk behandelen. Dat geldt niet voor een van de volwassen klanten.
Met veel misbaar, schokken en kronkelen geeft ze aan dat de behandeling niet naar haar wens gaat. Bloeddruk en hartslag zijn normaal. Haar uiteindelijk maar buiten in het gras gezet. Daar komt ze weer langzaam tot zichzelf. Maandag nog maar eens proberen.
Vrijdagmiddag wordt er gepoetst. Zowel de behandelkamer als de auto krijgen een grote beurt. Met name de auto is een hele klus. De modder van een hele week laat zich slechts met veel water en stevig bezemen verwijderen. Eddy vertaalt intussen de Engelse wervingsposter in het Swahili. Daarvan gaan we er 40 maken en volgende week verspreiden.
Zaterdag naar Malindi. Bij het postkantoor staat een hele stapel dozen met medicijnen te wachten. Daarna verder naar een onder de startbaan van het vliegveldje gelegen weeshuis van Lizette Andeweg. Zij vangt in twee gehuurde, doorgebroken woningen 16 weeskinderen op. Ter verwelkoming zingen ze een aantal liedjes. Daarna worden de gebitten bekeken en waar nodig behandeld. Het weeshuis bestaat nu twee jaar en de exploitatie is niet eenvoudig. Keniaanse overheidsinstellingen werken niet echt mee en de financiering gaat niet van een leien dakje. Beoogde nieuwbouw komt maar moeizaam van de grond. Een lovenswaardig maar ook kwetsbaar initiatief.
We blijven eten en gaan daarna op zoek naar een stroomgenerator. Over de prijs valt te onderhandelen. De duurzaamheid van het apparaat zal moeten blijken, maar kostbaar is hij in elk geval niet. Het Driftwood hotel ligt compleet met palmen, ligbanken en een met een knuppel gewapende bewaker aan een spierwit strand. Kenia is een echte nachtwakersstaat.
Voor elk bankgebouw, gesloten of niet, elk hotel, elk strand en elke ommuurde woning zit (meestal) of staat (soms) dag en nacht iemand op wacht. Het toeristenseizoen is kennelijk nog niet begonnen, tijdens het diner is voor twee tafeltjes een staf van zeven personen beschikbaar. Twee obers, twee koks en hun chef, een manager en een barman. Geen onverwachte bewegingen maken anders vliegt er onmiddellijk een bediende in je nek.
Zondagmorgen is het eb. Het eerste rif, er zijn er in totaal drie parallel aan de kust, is dan begaanbaar. Met een gids die de doorwaadbare plekken weet op zoek naar zeesterren in alle maten en kleuren, kreeften en murenen. Bovenop de dozen die al achterin de auto liggen komen nog ruim honderd broden. Peter haalt ze op bij de plaatselijke bakkerij en verkoopt ze binnen twee dagen in Mpeketoni voor 33 cent per stuk. Mpeketoni heeft geen bakker. Normaal gaat de aanvoer als bagage mee met de bus voor 50 cent per doos. De maandag in Baharini verloopt als de vorige. Halverwege de ochtend komt de referendumcampagne voorbij. Een vrachtwagen vol luidsprekers.
Volgende week woensdag wordt een referendum gehouden over de invoering van een nieuwe grondwet. De campagne roept met luide muziek en veel misbaar op om te gaan stemmen. Willekeurig ondervraagden kunnen niet echt aangeven wat er op het spel staat, maar stemmen gaan ze wel.
