Nobelprijs voor onderzoek naar zeurende vrouw

Wij mannen wisten het al langer. Het was een punt waar we elkaar niet van hoefden te overtuigen. We kunnen enorm twisten over politiek, voetbal, vrouwen en bier, maar over één ding zijn we het eens.

Sterker, voor ons mannen is het een feit. We zien het dagelijks om ons heen en een begripvolle blik naar elkaar is vaak voldoende. Een kort knikje van steun is voldoende om de dag door te komen. Een enkele keer durft een waaghals het aan om het te openbaren. Zijn lot staat vaak bij voorbaat vast en schrikt de meeste mannen af om het ooit nog eens bespreekbaar te maken. Maar eindelijk is het deze week wetenschappelijk bewezen en kwam de steun uit onverwachte hoek. In het vrouwmagazine van een landelijk dagblad is het onderzoek kenbaar gemaakt. De mannen krijgen eindelijk de erkenning die ze verdienen en kan elke kerel eindelijk hard roepen: “zie je wel, ik zei het toch. Vrouwen zeuren!”. Voor een vrouw is het nooit goed, er is altijd wel wat. Voor ons mannen voelt deze publicatie alsof je de rest van de wereld vertelt dat de aarde rond is en water nat. Voor menig vrouw blijkt de publicatie vooral reden te zijn om te zeuren dat het onderzoek vast door een vent is gehouden. Maar het stond echt in de krant: vrouwen zeuren. En dit met een wetenschappelijke onderbouwing. Wow! Wat een lef.

Het is een geweldige steun in de rug van de man. Weer een taboe doorbroken. De ondergrondse zelfhulpgroep voor slachtoffers van zeurende vrouwen kan eindelijk een status krijgen in onze maatschappij. De groep schijnt zelfs een claim in voorbereiding te hebben ter compensatie van de geleden immateriële schade. In het onderzoek werden 480 vrouwen ondervraagd over een man. 450 vrouwen hadden “iets op te merken”. Eigenlijk hadden ze (weer) gewoon, bijna allemaal, iets te zeiken. Wij mannen weten al jaren te dealen met het feit dat je het nooit goed kan doen. De kleur van de sokken, te weinig initiatief, te veel initiatief, te laat, te vroeg, ongeschoren prikt, geschoren is niet stoer, te hard rijden, te langzaam, nagels te kort of te lang. En zo kunnen wij mannen honderden voorbeelden noemen. Het is bij een vrouw nooit goed. Eigenlijk zouden we het dan uit willen schreeuwen: “Zeik niet”. De angst voor nog meer gezeur weerhoud ons ervan. Wij mannen hebben ook onze eigen taal ontwikkeld om aan te geven dat er wordt gezeurd. Het zijn vaak korte zinnen of een enkel woord. Vaak te herkennen als:

Welnee = ouwehoer niet en doe het lekker zelf als je het beter kan.
Valt mee = hou op met het bloed onder m’n nagels vandaan te halen en ga wat zinnigs doen.
Ja morgen = ik hoop dat je het dan bent vergeten en je hebt dan vast wel weer wat anders om over te zeiken.
Ik heb nog zo mijn best gedaan = wist van te voren dat je wat te mekkeren had en je lult maar een eind weg.
Sorry wat zei je schat? = tering hou die klep nu eens dicht, je bent net je moeder.

Het feit dat de vrouw het nu eindelijk eens van een ander hoort, is een enorme opsteker. De onderzoekers kunnen wat mij betreft direct richting Noorwegen om de Nobelprijs op te halen. Of dit ook zal gebeuren is maar de vraag. Volgens de vrouwen deugde het onderzoek niet. Voor 43% was het te warm in de kamer en 38% vond het te koud. De rest vond het wel lekker in de kamer, maar vonden het niet kunnen dat de onderzoeker tennissokken aan had.

 

Marco