Laatst liep ik zo eens te mijmeren, ja, dat ga je doen wanneer je de vijftig gepasseerd bent.
Dan ga je een soort balans van je leven opmaken.
Ik mijmerde, stel je voor dat ik er morgen niet meer zou zijn, wat heb ik dan betekend voor deze maatschappij en ook niet geheel onbelangrijk, weet men over een jaar of twee nog wel wie ik was…
Niet dat ik nou zo heel belangrijk ben in deze maatschappij, ik doe wat ik kan en ik hoop dat ik er voor een ander kan zijn, maar er zijn mensen die heel veel voor anderen doen.
Hoe snel vergeten mensen een ander, ook al is diegene niet overleden.
Toen moest ik denken aan een goede vriend van mij, Theo de Vlieger, Theo deed zoveel voor anderen, voor goede doelen, dus niet zomaar voor 1 iemand maar voor heel veel mensen zette hij zich in. Organiseerde toernooien, benefietconcerten, dag en nacht, 24/7 was hij daarmee bezig. Ook was hij altijd op pad om het laatste nieuws te schrijven, vond dat men recht had op een eerlijke berichtgeving in de krant en waar hij kon sprong hij voor mensen in de bres.
Toen….overleed zijn vrouw, Theo ging onvermoeibaar verder met datgene wat hij belangrijk vond, zorgen voor anderen, ervoor zorgen dat minder bedeelden en mensen met een verstandelijke beperking een extraatje kregen. Hij zorgde zo’n vijfendertig jaar van zijn leven voor iedereen.
Twee jaar geleden ben ik bezig geweest voor Theo een lintje te regelen, in een ver verleden gezocht naar wat hij toen was begonnen, ik kwam uit in 1974.hij organiseerde een zwemtoernooi in samenwerking met de KNZB.
Ondanks dat heel veel mensen lovende dingen over Theo schreven ging het lintje helaas niet door, had toch wel de kroon op zijn werk gezet, maar de activiteiten waren op papier niet sluitend en 1 organisatie weigerde zelfs een handtekening te zetten ( ja, ja, Theo was niet de makkelijkste maar wel recht door zee)
En op een dag gebeurde het, al die tijd was hij vergeten voor zichzelf te zorgen, hij werd depressief en ineens was het over, de spirit om te organiseren en te zorgen voor anderen was er niet meer, de inspiratie om te schrijven verdween ook, en ook was hij niet bij machte om contacten te onderhouden en al snel liep het aantal mensen dat nog contact zocht met hem terug.
En dat brengt me weer bij mijn mijmeringen, hoe snel wordt je vergeten wanneer je niet meer midden in de maatschappij staat, wanneer je niet meer bij machte bent om voor anderen te zorgen, wanneer je ternauwernood voor jezelf kan zorgen…
Ik heb het nu gezien, 1 jaar, zo snel raakt iemand in de vergetelheid.
Toch wel confronterend eigenlijk….
Wilma van der Wende
