Afgelopen week zuchtte een collega: “wat ben ik blij als die verkiezingen weer voorbij zijn”. Mijn vraag naar de diepere betekenis van die opmerking, leert mij dat er in Nederland mensen last hebben van verkiezingsRSI.
VerkiezingsRSI wordt veroorzaakt door een overkill aan informatie en dikdoenerij over wie de beste is.
Gekscherend zou je kunnen zeggen dat de ene helft van Nederland last heeft van verkiezingsstress en de andere helft juist door die lieden last hebben van verkiezingsRSI.
En als je het hele circus een beetje van een afstand bekijkt, dan moet je er eigenlijk wel om lachen. Partij aanhangers twitteren zich wezenloos om de pre’s van hun eigen partij te duiden, maar vooral ook slechte kanten van de andere partijen via de social media te verspreiden.
Twitter lijkt zich in verkiezingstijd te ontwikkelen tot een echt welles- nietes platform. We zien politici werkelijk in de meest idiote programma’s op komen draven en even was ik van de week bang dat het Nederlands elftal zou bestaan uit 11 lijsttrekkers. We zagen een lijsttrekker pinkpop openen en ik zag kandidaat Kamerleden die opera les hadden genomen. Maar aan al dat inhoudsloze geschreeuw en gedoe gaat een einde komen.
Na 10 juni zal het ineens een stuk rustiger zijn. De politieke bobo’s zien we dan niet meer in allemaal televisieprogramma’s of als redacteur van een krant. Eigenlijk is het wel een ellendige gedachte dat van ons belastinggeld deze activiteiten worden verricht. Folders uitdelen, debatteren en met stemmers praten is prima. Maar hoe rekbaar is het begrip campagne voeren. M.i. veel te rekbaar.
Hoe zou de gemiddelde werkgever reageren als één van zijn werknemers voor de gemeenteraadsverkiezingen een radioprogramma gaat presenteren in werktijd. Of als de kassière van de AH een dagje als redacteur van het huis- aan huisblaadje gaat werken. Als een eenvoudige ambtenaar voor zijn eigen belang als redacteur voor een regio weekblad of bij de lokale omroep een programma zou gaan presenteren, zouden “de politieke rapen gaar zijn”.
En zo kan ik nog wel een paar metaforen benoemen. Een werknemer mag voor demonstreren, stakingsacties e.d. geen gebruik maken van dienstmaterieel en auto’s, terwijl ministers in dienstauto’s van de ene campagne activiteit naar de andere worden gereden. En nu wil ik niet zuur en negatief overkomen, maar een kritische kanttekening mag best wel. Ik wil lijsttrekkers op een regenachtige dag op de markt stickers en ballonnen zien uitdelen. Dag in dag uit tijdens de campagne. En ’s avonds door krachtwijken om folders in de brieven te stoppen.
De amusementswaarde van sommige activiteiten is best aardig, maar het heeft geen enkel doel, al die grappen en grollen van mijn belastinggeld. En dat klapvee tijdens debatten wat de lijsstrekker achterna reist alsof het een popster is, mogen ze van mij direct onderwerpen aan een onderzoek van de geestesgesteldheid. Het begint tegenwoordig al te klappen als het “idool” 2 woorden heeft gesproken. Soms hoop ik dat Henk Jan Smits vanuit de zaal roept: “laat varen die droom”.
Natuurlijk zullen er mensen zijn die zeggen dat dit hoort bij de democratie en dat we deze vrijheid moeten koesteren. Maar in een democratie moeten er ook grenzen zijn. Daarom wil ik een verbod op flauwekul campagne. Onlangs kreeg de minister van LN&V nog op haar donder, omdat ze van belastinggeld een blaadje had laten maken, die iets te veel over haarzelf ging. Deze glossy kon je gratis krijgen, maar vorige week kocht ik een krant die is gemaakt en deels is samengesteld door lijsttrekkers, waar ik ook nog belasting voor betaal. Geef dan die krant gratis weg! In Italië schijnt Berlusconi schijnt het een geweldig idee te vinden. En nu begrijp ik waarom het CDA in het Europees Parlement tegen de wet heeft gestemd die Berlusconi zou dwingen media bedrijven af te stoten, dan wel transparantie zou bieden over zijn bedrijven en financiën.
Ik vind dat het afgelopen moet zijn met die flauwekul campagne activiteiten. Politici mogen voor campagne doeleinden geen positie meer bekleden waar normaal een betaalde kracht voor ingehuurd is. Optreden in amusementsprogramma’s zou alleen toegestaan zijn 3 maanden voor en 3 maanden na de verkiezingsdag. En verder mag er alleen campagne gevoerd worden na 17.00 en in het weekend, want wie leidt nu ons land? Welke minister zit er nu op z’n ministerie? Waarschijnlijk is het wegblijven van de bestuurder op het ministerie helemaal geen probleem, maar waarom kiezen we ze dan nog? Oké nu draaf ik echt door en mis hier en daar wat nuancering, maar ook mij wordt het teveel. Ik heb verkiezingsRSI!
Er mag voor mij echter één uitzondering zijn. Ik zou graag een ranking de stars met politici willen. Vooral om te zien hoe laag men wil gaan voor de gunst van de kiezer. Het idee heb ik vorige week verkocht aan Paul de Leeuw, dus wie weet.
Marco
