Mensen die er een sport van maken alle woorden te verkleinen. Kent u die?
Mensen die de vervelende boodschappen op die manier leuk proberen te maken of eenvoudige vragen nog veel simpeler.
Alsof ik een of andere halve zool ben, die al huppelend door het leven gaat. Afgelopen zaterdag leek het wel nationale-verklein-woorden-dag. Met het gezin togen we naar het centrum voor wat inkopen. In de eerste schoenenwinkel was het al raak. “U wilt voor de kindjes een paar leuke schoentjes?”. Deze nog enigszins onschuldige vraag viel op dat moment niet op, maar nadat de de verkoopster vroeg of we gezellig winkeltjes aan het kijken waren, in een lekker zonnetje, kreeg ik langzaam last van jeuk. Bij de elektronicawinkel was het ook raak. “U wilt een tv, plasma of lcd-tje? Hij wist wel een tof modelletje, kabeltje erbij? Dat is dan 1900 eurootjes, pinnen of contantje”. De idioot in een blauw overhemd kon snel het heen en weertje krijgen.
Bij het zoeken naar een nieuwe jeans ging het niet anders. “Nee u heeft toch echt een maatje groter nodig”. Mijn eega zei nog dat het toch echt een hele MAAT was. “Nee die heb ik niet meer, ik moet nog even een bestellinkje doen. En als topper stond een andere jeans me enigjes. “Hier is uw bonnetje”.
Eind van de middag moest ik de winterbanden nog laten vervangen van de auto. En u begrijpt, de bandjes werden in een half uurtje verwisseld en ik kon een kopje koffie nemen en een krantje lezen. Het was betalen en tot over 6 maandjes maar weer.
’s Avonds nog uit eten. We werden welkom geheten door een jongedame die vroeg of we een hapje kwamen eten? “Nee trutje ik kom behangen, vloog bijna uit mijn mond. We kregen een gezellig tafeltje, het kaartje, het mandje stokbrood met potje kruidenkaas, het voorgerechtje, vier hoofdgerechtjes en het nagerechtje. Tussendoor kregen de kinderen kleurpotloodjes, een colaatje, pa een een biertje en ma een wijntje. En uiteindelijk het bonnetje van het sletje. Uit irritatie trok ik het deurtje te hard dicht en deed pap een plasje tegen het voorgeveltje van het volle restaurantje. Zo dat was niet frisjes.
Het was me het dagje wel, moe maar voldaan gingen we naar ons bedje. Het was tijd voor een slaapje.
Als die trutjes en lulletjes niet normaal kunnen praten en alle woorden als een stel broek plassende kleutertje verkleinen, kunnen ze van mij lekker de koleertjes krijgen. Een vervelend griepje en zwerend vingertje. Ze kunnen een schop onder hun reetje krijgen.
Groetjes en tot volgende weekjes.
Marco