Afgelopen week zat ik weer flink onder de vlekken. Vooral de schouders van mijn colbert zaten behoorlijk onder de vetvlekken. Het is gelukkig echter nog niet zover dat ik hoofdschuddend en kwijlend door het leven ga.
Een hand op je schouder, een klopje op de rug. Intimiteiten die doorgaans een vertrouwd gevoel geven. Soms als troost, soms als stimulering. Sinds een half jaar heeft dit vaderlijke gebaar een andere betekenis voor mij gekregen. Ik weet niet of het u is opgevallen, maar in de periode van de kabinetsformatie is het klopje op de schouder, of de arm om je heen ingezet als media-offensief. Dat zal ik toelichten. Iemand die vriendschappelijk de hand op iemands schouder legt, komt vriendelijk, geïnteresseerd, vaderlijk en zelfs wijs over. Het oogt alsof de vader van het huis zegt: “Goed gedaan jochie”. Over het algemeen komen mensen die de hand op iemands schouder leggen betrouwbaar over. Voor de duidelijkheid: het is beeldvorming, dus wil in het geheel niet zeggen dat deze persoon echt zo is. Vroeger was een dergelijk gebaar echt. Het paste bij iemand. Nu is het aangeleerd gedrag. Alsof je een hond leert een bal te halen en een kat leert op een kattenbak te schijten. Terwijl het meest natuurlijke is dat de kat in de tuin van de buren schijt. De hand op de schouder lijkt dus meer weg te hebben van een judaskus. Iemand die de hand tegenwoordig bij de ander legt, vertrouw ik tegenwoordig niet meer. Het gebaar is niet meer authentiek. Ik zie en voel het gebaar, maar de ogen stralen iets anders uit. Dit is de schuld van de mediatrainers. Mediatrainers kent u ze? Ik helaas wel. Ik heb ook dergelijke trainingen mogen ondergaan. En geloof me, een verjaardag met parkeercontroleurs is leuker dan een feestje met een paar afgegleden journalisten die zich mediatrainer noemen.
Sinds de verkiezingen in het voorjaar van dit jaar lijken politici vooral getraind te zijn in schouderklopjes. Zet 2 politici voor een camera of publiek en men probeert zo snel mogelijk de de arm of hand om iemands schouder te leggen. Het wordt steeds meer een belachelijke vertoning. Het is soms net of ik naar een potje Twister zit te kijken. De afgelopen weken moeten de schouderpartijen van de heren politici behoorlijk zijn versleten. Normaal een hand geven of groeten is er niet meer bij. Nee hup, gelijk een hand op je schouder of arm om je heen. Alles voor de uitstraling. Helemaal gek wordt je van die handtastelijkheden. De Tweede Kamer lijkt tijdens een schorsing soms meer op een parenclub. Het gaat tegenwoordig vooral om bij wie je een hand op de schouder hebt kunnen leggen. Tijdens de overdracht van de bewindslieden afgelopen week op de ministeries en de bordesscène zat dit getrainde gebaar er nog steeds in. Ik heb begroetingen of gesprekken gezien die meer leken op een potje vrij worstelen. De ene hand was nog niet gelegd of de volgende ging er gelijk overheen. En zo veel mogelijk voor het oog van de camera.
Maar de ellende zit van hoog tot laag. Ook wethouders doen er tegenwoordig aan mee. Let u maar eens op de komende tijd. Treft u binnenkort een bestuurder; de kans is groot dat u zo’n kleffe hand op uw schouders krijgt. En aangezien dit inmiddels een ingesleten handeling is, zelfs een automatische, begrijpt u waarom er zo weinig vrouwen in het kabinet zitten. De grijze heren zouden niet het risico willen dat ze beschuldigd worden van ongewenste intimiteiten. Betekent dit dat vrouwen niet mee doen aan dit gedrag? O jawel hoor. Vrouwen leggen graag een moederlijke hand op je arm. De afgelopen week heb ik een rondje bestuur gehad door het land. Door deze ellende heb ik de vetvlekken op m’n schouders en mouwen zitten van m’n colberts.
Heren en dames mediatrainers u wordt bedankt! Kan ik de stomerijkosten ergens declareren?
Marco
