“Aan het eind van de rit heb ik geen vrienden meer maar in vrijwel alle gevallen gelijk gehad”. Woorden die ik altijd onthouden heb en uitgesproken werden door iemand waar ik bijna 25 jaar geleden voor het eerst mee in aanraking kwam.
Ik ga zijn naam niet noemen, is nu eenmaal bijzaak. Destijds haalde deze man regelmatig de kranten. Hij was een kenner van wet en wetgeving, sprak met de echte leiders terwijl hij zelf zijn baard liet staan en bijna onverzorgd qua kleding overal verscheen. Veel heb ik van hem geleerd maar het meest bleef zijn stelling over gelijk hebben, mij bij.
In 1989 kwam hij tragisch om het leven bij een verkeersongeluk. Hij had toen nog maar weinig echte vrienden. Op zijn begrafenis waren er slechts een handje vol mensen aanwezig. Oorzaak, hij had vrijwel altijd gelijk gehad en sprak, dat wat hij vond, ook altijd uit. Gelijk hebben is wat anders dan gelijk krijgen.
Hoewel hij geen familie was, heb ik veel van zijn trekjes overgenomen. Ik waardeerde die eerlijkheid. Het bracht de waarheid ook al was die nu eenmaal niet de leukste. Altijd geroepen dat het hebben van vrienden minder belangrijk is dan het hebben van gelijk. Toen ik eind oktober 2008 getroffen werd door een hersenvliesontsteking en deze maar net overleefde, werd bewaarheid wat ik altijd al dacht. Een hoop vrienden zag ik daardoor niet meer. Zij konden de confrontatie met een persoon, die door deze slopende ziekte een aantal beperkingen heeft opgelopen niet aan. Daarmee is gelijk de stelling bevestigd dat in moeilijke tijden aan het licht komt wie je echte vrienden zijn.
“Als de berg niet naar Mohammed komt, zal Mohammed naar de berg moeten gaan” is een Nederlandse uitdrukking. Het betekent dat als het geluk niet naar je toe komt, moet je naar het geluk toe gaan. Geluk kan je in dit geval ook vervangen door ongeluk, verlies, blijdschap en vele andere woorden. Het is dan niet meer in de betekenis van dit Nederlandse gezegde maar wat je er ook invult, het is een waarheid als een koe!
Wie bovenstaande verhaal heeft gelezen, vraagt zich af waarom de titel van dit stuk gekozen is. Wel, beste lezer, dit is een waarheid als een koe. En in het kader van de betekenis “als de berg…..” heb ik het woord geluk vervangen door faillissement.
Nu heeft een stad het voordeel dat het niet 1.2.3 failliet kan gaan. Daar hebben ze in de politiek een andere oplossing voor bedacht. Artikel 12-status, een soort surseance van betaling maar dan anders. Wat houdt dat nu in: een gemeente met een artikel 12-status is een Nederlandse gemeente die onder financiële curatele is gesteld door het Rijk vanwege een structureel slechte financiële situatie. Deze gemeenten krijgen van de rijksoverheid extra geld in ruil voor een streng financieel toezicht. Zo moeten de gemeenten met de artikel 12-status voor grotere uitgaven toestemming aan het rijk vragen. (Daar gaan je bouwplannen!)
Spijkenisse rent weer naar die status toe. Je hoeft geen rekenwonder te zijn om te zien dat, met al die bouwprojecten nu tijdens een crisis, het hebben van reserves wel heel belangrijk is. “De schatkist van Spijkenisse is nog steeds gevuld met 11 miljoen euro” zo bracht het AD de boodschap. Maar wat is 11 miljoen in de schatkist op een stad van 74 duizend inwoners? Omgerekend dus 149 euro in kas per inwoner. En dat is niet veel! ALs het rekensommetje echt klopt, was het dit bedrag voor de tegenslag ruim 518 euro per inwoner. Een flinke daling dus.
Er vallen nog wel wat, niet benoemde, tegenvallers te verwachten. Een paar grote via de grondexploitatie maar ook kleinere tegenvallers die verkapt soms zelfs al in de boeken staan vermeld. Eén daarvan zag ik vorig jaar al en die riep gelijk vragen bij mij op. Ik heb hem even uit het uiterst slome websysteem van de gemeente geplukt.
Hier lezen wij bij punt 7:” Afstopping toneel (2) – vervanging poten en friezen” en dan: “De staat van de doeken is er nog niet zo slecht aan toe als het voordoek en het fond, en kunnen nog wel even mee, maar moeten zeker in 2009 nodig vervangen worden“. Er volgt dan een optelsom van de kosten en er wordt vervolgd met “Het is onwaarschijnlijk dat deze doeken mee kunnen naar het nieuwe theater. Dit in verband met de afmetingen. Onduidelijk is of de poten en friezen,in dien niet te gebruiken in het nieuwe theater, tweedehands verkocht kunnen worden. Derhalve dient uitgegaan te worden van een afschrijftermijn van 3 jaar (2009 t/m 2011).“
Pats Boem! U en ik zien, als bezoekers van het tijdelijke theater, helemaal niets aan die doeken. Ben ik dan zo gek dat ik denk dat die paar jaar, dat die doeken er nog moeten hangen, wel te overleven zijn? Kwestie van jezelf tijdelijk aanpassen aan het gegeven. Volgens de aanvrager niet, maar ja die preekt (net zoals iedereen wel eens doet) voor eigen parochie. Wat mij betreft 13.115 euro over de balk gegooid. In het zelfde stuk nog eens 9.225.- euro ingezet met een doel dat slechts tijdelijk is. Ruim 22.000.- euro voor wegwerpartikelen. Dit geld is dus nu al uit het potje gehaald van een theater dat nog gebouwd moet worden. Ik weet dan wel betere doelen.
Kunt u mij nog volgen? Misschien niet als het om de sommen gaat maar twee kleine onderdelen op een totaalaanvraag van ….. tja dat is een goeie….? Normaal tref je uiteindelijk wel een goede optelsom aan. Bij deze aanvraag was die niet aanwezig. Enfin, aanvraag wordt “behandeld” in de commissie met een paar terloopse vragen en eindigde als een hamerstuk in de raad. Akkoord!
Wie door het informatiesysteem van de gemeente heen bladert komt meer van dit soort aanvragen tegen. Grote en kleine bedragen die niet goed gedekt zijn, waarvan je het nut kan bestrijden of in twijfel trekken. Maar bijna allemaal akkoord verklaard wanneer het aanvragen betrof die betrekking hebben op de paradepaardjes van deze gemeente.
Dat stoort mij wanneer ik aanvragen zie sneuvelen maar geen betrekking hebben op gemeentelijke prestige projecten. Waarbij de sommen voor een leek te volgen zijn maar voor het ambtelijk apparaat en haar vertegenwoordigers in de raad blijkbaar niet. Die aanvragen eindigden in de prullenbak.
En nu ik dit weer geschreven heb, verwacht ik nog minder bezoekers bij mijn laatste feestje op deze aardbol. Nog minder vrienden. Maar ik heb wel weer eens gelijk gehad. En laat de nabestaanden niet failliet gaan door een te dure, drukbezochte begrafenis.
Mario Guagliardo
(zodat u weet dat op mijn graf geen bloemen hoeven, doe er maar een leuk feestje van maken t.z.t. Dat vind ik nuttiger)
