Vroeger keek ik eens per uur naar de mail. Zat er wat bij, dan pakte ik dat op. Reageerde op de vragen, zocht dingen uit.
Niet afgeleid door dat pop-upje rechtsonder in mijn scherm, niet 1001 berichten in je mail dat Jan, Piet of Klaas een krabbel, notitie of hoe ze het maar noemen willen, hadden achter gelaten.
De laatste tijd doe ik echter minder met die netwerken. Zij slokken veel van mijn tijd op, steeds meer mensen willen je vrienden zijn maar steeds vaker denk ik: “wie is dat nou weer?” Deze nieuwe mensen zijn dan weer vrienden van vrienden. Maar of ze daarmee automatisch mijn vrienden zijn? En past dat vriendennetwerk van mijn vrienden wel bij mij?
Nog erger is dat je dan vaak moet roepen, vinden, shouten wat een ander ook vindt. Eén keer iets roepen wat een ander niet in zijn straatje vind passen en ze zijn je vrienden niet meer. Of je krijgt gewoon geen reactie terug! Wat is dan de waarde van die vriendschap?
Helemaal nadenken over dit verschijnsel kwam op het moment dat de door mij automatisch op Facebook geplaatste nieuwsberichten een “vind ik leuk” toegewezen kreeg. Maar dat bericht was niet leuk, het ging namelijk over iets heel vervelends. Iets waarbij slachtoffers te betreuren waren. NIETS LEUKS AAN!
Sinds dat moment is er een knop omgegaan. Natuurlijk heb ik met die netwerken wel mensen beter leren kennen, kwam informatie sneller naar mij toe en helemaal de rug toekeren zal ik dus niet doen. Maar het gaat wel een fors stapje minder worden. Weer meer tijd voor echte vrienden die de weg naar mijn huis weten te vinden. Want daar zijn echte vrienden welkom. En dat vind ik leuk!
Mario Guagliardo
{youtube}z6eamj0m9tc{/youtube}
