Kent u me nog? Op 17 juli j.l. schreef ik een stukje over mijn vermeende milieudelict en meer nog over het onvermogen van de gemeente Spijkenisse om antwoord te geven op een aantal vragen.
Er is sindsdien het nodige gebeurt en dat wilde ik even delen. Al duurde het wel een tijdje tot de boel weer op gang kwam. Tot een week of drie geleden namelijk.
Sinds mei had ik niets meer vernomen en ik vond het tijd om de gemeente weer eens wakker te schudden. Ik herhaalde mijn vragen en gaf aan dat ik nu wel een deadline wilde stellen, namelijk 2 weken. Om mijn eis wat kracht bij te zetten, refereerde ik aan de Wet Dwangsom, die (kort door de bocht) stelt dat een gemeente binnen een redelijk tijd moet beslissen of anders een dwangsom moet betalen.
Ik verstuurde de mail waarin ik de gemeente in gebreke stelde en verwachtte een reactie….. maar weer niet. Uit een gesprek met een advocaat leerde ik wel dat ik niet zo heel veel kans maakte met die Wet Dwangsom, dus ik bedacht een andere aanvalsroute.
Ik koos voor de gemeentelijke ombudsman in Rotterdam. De ombudsman daar behartigt ook inwoners van omliggende gemeenten zoals Spijkenisse en kan zeer laagdrempelig ingeschakeld worden.
Een week geleden stuurde ik dan ook opnieuw een mail naar de gemeente. Nu met de melding dat ik niets had gehoord, met een advocaat had gesproken en het hele dossier aan de ombudsman zou overhandigen, wat ik later op de avond, met een cc aan de gemeente, ook deed.
En deze woorden maakten blijkbaar indruk. Een paar dagen later kreeg ik bericht van de gemeente met een antwoord op al mijn vragen.
In het kort: de gemeentelijke wetgeving op dit punt rammelt hier en daar. Daarom kan ik niet het delict gepleegd hebben waarvan ik ben beschuldigd en ben dus onterecht bekeurd. De gemeente is inmiddels gestopt met handhaven op dit punt en het besluit zal terug moeten naar het college en de gemeenteraad om de gaten te dichten.
Bovendien wist de gemeente me te vertellen dat het Openbaar Ministerie de boete heeft geseponeerd. Van dit laatste ben ik zelf nog niet op de hoogte gesteld door het OM, maar ik neem aan dat de gemeente dit niet uit de duim zuigt.
Voorts werden excuses aangeboden voor de niet al te vlotte afhandeling en de ten onterechte uitgeschreven bekeuring die mij nogal wat overlast had bezorgd. Met een cc aan onder andere de wethouder van milieu en de burgemeester. Het leek alsof er iemand door het stof moest.
Van de gemeente ontving ik op dezelfde dag een brief waarin stond dat mijn laatste mail officieel als klacht werd aangemerkt. “Vooral”, zo stond er, “omdat de klacht inmiddels bij de ombudsman is neergelegd”.
Dat is dus de tip om snel antwoord van de gemeente te krijgen. Zorg voor een goed dossier, probeer een paar keer en als het dan nog steeds niet lukt, meteen de ombudsman inschakelen. Klinkt misschien flauw, maar alleen die manier werkt blijkbaar.
Maar ik ben er nu klaar mee. De boete wordt verscheurd, de ombudsman is “afgebeld” en wellicht heeft de gemeente er iets van geleerd waardoor in de toekomst burgers sneller antwoord krijgen.
Want dat deze mailwisseling de gemeente een partij geld heeft gekost, daar ben ik van overtuigd. En als je wilt bezuinigen, heb je hier een mooie efficiency-slag die je kunt maken.
Peter Stroo
