Toegegeven, ik besteedde er niet zoveel tijd aan als andere mensen uit mijn Timeline, maar er ging toch aardig wat tijd zitten in dat geTwitter.
En eerlijk gezegd vond ik het ook wel grappig. Was een beetje als in een bar hangen met een groep gezellige mensen. Nieuwtjes uitwisselen, daarop reageren, af en toe een grap, af en toe een snedige opmerking. Kortom, ik kon de lol er wel van inzien en deed op z’n tijd gewoon mee.
Maar de laatste tijd vond ik het toch minder gezellig worden. Waaraan dat lag kon ik in eerste instantie niet zo plaatsen. Niet dat ik daardoor minder Tweets verstuurde, dat verbaasde me zelf ook wel.
Tot het vorige week allemaal tot een “uitbarsting” kwam. Opeens stoorde ik me vreselijk aan het gedrag van mensen. Aan de dingen die gezegd werden en vooral ook de manier waarop die dingen gezegd werden.
Je hoeft het niet met iemand eens te zijn en je mag daar best fel op reageren. Maar ik vond dat het meer ging lijken op onbeschoft wild om je heen slaan. Er werden zware woorden gezegd waarvan ik dacht “nou, ik hoop dat je daar bewijzen voor hebt”.
En om dan maar weer even in de bar-metafoor te spreken, ik had even het gevoel om het gesprek het gesprek te laten en me even op het terras terug te trekken met een goed boek. Wel luisteren wat er in de verte allemaal verteld werd, maar het niet echt op me laten doordringen en er zeker niet aan meedoen.
Werkte tot m’n stomme verbazing geweldig. Bijna een week geleden stuurde ik nog een algemene Tweet, daarna nog een stuk of 5, met een direct message. Gisteren kon ik het even niet laten en stuurde ik nog een algemene Tweet. Daarna voelde ik me bijna schuldig.
Opvallend hoeveel tijd je dan overhoudt voor andere leuke dingen die je kunt doen.
Daarnaast was er nog een andere leuke bijvangst. Er was namelijk niemand die me miste. Althans, geen enkel bericht gekregen in de trant van “He, waar ben je?” En dat deed me mezelf afvragen hoelang het duurt wanneer je zelf iemand mist. En dat kan ook wel eens even duren.
Wat op zich wel weer de goede vraag opwerpt waarom ik dit stukje nou eigenlijk schrijf. En vooral: voor wie?
Veel vragen dus, die ik eerst maar eens voor mezelf op een rijtje moet zetten. Misschien ga ik nog een tijdje op deze manier verder. Daarna zal het gevoel wel aangeven of ik weer actiever ga Twitteren of dat ik mijn account naar de Digitale Eeuwige Jachtvelden zal verplaatsen. Ga wellicht wel wat actiever zakelijk gebruik maken van Twitter, want dat heb ik dus echt schromelijk verwaarloosd.
Ik hoop dat niemand zich onheus bejegend voelt door deze post. Het ligt volledig aan mij, niet aan jullie en ik neem het niemand kwalijk dat ik niet gemist werd.
En dit stukje vind ook zeker niet zijn oorzaak in een soort van depressieve bui. Sterker nog, het gaat prima met me. Afgelopen maandag en dinsdag gewerkt bij het nieuwe project en dat project voelt echt als een warm bad. Hele leuke collega’s, een goede organisatie en een mooie uitdaging: om in 2015 auto’s onder het kanaal van Gent naar Terneuzen te laten rijden in wat dan ongetwijfeld de mooiste tunnel van Nederland is: de Sluiskiltunnel
#TWEXIT (Voorlopig)
Peter Stroo
