De vrijdagavond is voor de gemiddelde man al enige tijd niet meer hetzelfde.
Na een week hard werken wil je graag onderuit gezakt op de bank VI tv kijken.
Het liefst met één hand in de joggingbroek en de andere hand werpt om en om een borrelnoot en een slok bier naar binnen. Maar dankzij de familieverantwoorde televisie is deze oerdrift al weer enige tijd getemd. Althans bij mij. Ik vertoon inmiddels volkomen aangepast gedrag en kijk gezamenlijk met vrouw en kinderen de ene talentenjacht na de andere.Verheugd was ik dat ik de vrijdagavondtred even mocht onderbreken met een avondje bioscoop. Een verrassing, gezellig met z’n tweeën even weg. Ik verheugde me op een enorm spannende thriller, met veel knokken, schieten en bloed. Nog geen flauw benul wat me te wachten stond sloot ik in de rij aan. En langzaam begon het te dagen. Om me heen hoorde ik iets te veel gegiechel, om me heen rook ik iets te veel potpourri van de plaatselijke ICI Paris en om me heen zag ik iets te veel vrouwen. Alle valluiken gingen open en voor ik het wist werd ik door een opgewonden menigte richting zaal 3 gedragen en zat ik naar de film van Gooische Vrouwen te kijken. Fuck!
De nooduitgang was iets te ver weg. Ik keek om me heen en zag nog een paar beschaamde blikken van mannelijke lotgenoten. Moeders en dochters, vriendinnen, pubermeisjes en oma’s ontwikkelden de megarepen chocola. Ik hoorde de M&M’s in zakken rammelen alsof het de grote prijzen bingo was. En er is inderdaad altijd iemand die zegt: “Gatver ik lust die gele niet”.En in tijden van nood is humor de beste manier om te overleven. Dus ik besloot mijn beste Martin Morero imitatie eruit te gooien (inderdaad ik weet wel wie het is en waar het omgaat). “Hé Cheryl” joelde ik vanaf stoel 15 op rij 3. Mijn imitatie mislukte volkomen doordat mijn keel door die gele kut M&M’s net iets te droog was. In plaats van Martin Morero gilde er nu een soort Elmo van Sesamstraat door de zaal. En ook net op een moment dat de muziek uitging en de zaal heel even zweeg op dat wat ging komen. Een paar honderd hoofden draaiden zich naar mij toe. De dame naast mij ging plots een ander plaatsje zoeken om maar heel duidelijk te maken dat ze niet bij mij hoorde. Mannelijke lotgenoten zag ik hun hoofd schudden. Mijn eigen eega redde de boel door met een zakdoekje mijn hoofd te deppen en ondertussen te zeggen: “stil maar schatje, stil maar. Neem een paracetamolletje”. Op dat moment voelde het eigenlijk meer alsof er een enorme zetpil van achteren werd ingebracht.
Terwijl om me heen giechelende pubermeisjes en – van het lachen in de broek plassende- Annie’s zich bescheurden om de film stortte ik me op de mega beker popcorn. Daar ik mijn flesje Cola met 2 handen moest openen, hield ik de mega beker popcorn even tussen mijn knieën vast. Op het moment dat ik de dop net van het flesje had, sloeg mijn eega hard van het lachen boven op mijn knie. Het gevolg was dat ongeveer 2 liter popcorn over grond voor stoel 9 tot en met 19 op rij 3 lag. Mijn reactie om nog enigszins te redden wat er te redden was liep totaal verkeerd af. Ik had er namelijk geen erg in dat mijn flesje Cola al geopend was. Gevolg daarvan was dat een halve liter Cola in de nek van de buurvrouw voor me kwam. Achter me hoorde ik iemand zeggen: “Dat is die lul die denkt dat hij Martin Morero na kan doen”. De dame voor mij had inmiddels door dat ik niet lachte met consumptie, maar dat er echt een enorme klevende substantie via haar nek langzaam richting bilnaad gleed. “Het is gelukkig light” zei ik. En ik bedacht me dat haar derriere voldoende omvang had om aan beide kanten wel een kratje kwijt te raken. Nu weet ik het hoe het voelt om de aandacht van 300 vrouwen te krijgen. Een mannelijke broeder siste ondertussen: “ren, ren”. Ik besloot deze wijze raad op te volgen en wachtte in de auto, op veilige afstand, tot de film was afgelopen. Zwijgend reden we naar huis.
Een dag later, besef ik dat ik gelukkig de zaterdagavond nog over heb. Lekker gek op Jack kijken en dan de sing-off.
